Alles verandert voortdurend. 
De afgelopen 2 jaar.
Afgelopen week.
Volgend jaar zal het niet anders zijn. 
Hoe reageer jij?
Op stress, ziekte, angst, wereldproblemen?

Ga je eraan voorbij?
Sluit je je ogen?
Word je boos of bang?
Ga je vechten? 
Of wordt het je teveel 
en verlam je? 

Allemaal hele normale reacties op stress. 
Ze gaan vaak automatisch en onbewust. 
Je hartslag gaat omhoog. 
Net als je bloeddruk.
Je ademhaling versnelt.
Stresshormonen schieten de lucht in.
En dalen langzaam.

Een dag stress is niet zo erg.
Een week ook niet. 
Maar wat als het maar voortduurt? 

Als de vermoeidheid toeslaat.
Je slecht slaapt. 
Je lichaam voortdurend pijnlijk is.
Je voelt dat de rek eruit is.
Je snel geïrriteerd bent.
Of niet meer kunt genieten
Wat dan?

Wat kun je doen? 

STOPPEN.

Stoppen? 
Ja, stop.
Nu.
Gewoon, een moment.

‘Ja maar…
Ik moet nog even door.
Ik maak dit nog even af.
Wie moet het dan doen? 
Waarom zou ik nu stoppen?
Daar heb ik geen tijd voor.  
Stoppen is voor later.  
Het valt wel mee met de stress.
Ik red het wel.’

Juist dan is dat het eerste wat je moet doen.
STOPPEN.

En dat kun je ieder moment doen. 
Ook nu. 
Stop even met lezen en voel je lichaam. 
Hoe zit je erbij? 
Rechtop of ingezakt?
Hoe voelen je schouders, je nek?
Maak anders even contact met je ademhaling. 
Hoe gaat die?

Even stoppen maakt alles beter.
Je komt in contact met jezelf.
Het is goed voor je lichaam.
Je zenuwstelsel komt weer tot rust.
Het is goed voor je drukke geest.
Laat de stof maar neerdwarrelen.
Even pauze. 
Stil worden. 
Aanwezig zijn. 
Voel je het verschil?

Stop dus zo vaak mogelijk.
Je doet iets
en je stopt.
Je doet
en stopt.
Dat is de kunst. 

De kunst van het stoppen.

Klinkt simpel, maar is niet eenvoudig (dus stop zo vroeg mogelijk).